Tuż po zakończeniu służby wojskowej powrócił do występowania w telewizji i nagrywania piosenek. W kwietniu 1960 wydał swój dziesiąty album w karierze – Elvis Is Back!^[74], a miesiąc później telewizja ABC wyemitowała program The Frank Sinatra Timex Show: Welcome Home Elvis, w którym zaśpiewał kilka piosenek^[75]. W lipcu wydał singiel „It’s Now or Never”, który rozszedł się w nakładzie 9 mln egzemplarzy^[75]. W tym samym miesiącu jego ojciec ożenił się z młodszą o 20 lat Dee Stanley, która miała trzech synów — Davida, Ricky’ego i Billy’ego – z poprzedniego małżeństwa; Elvis nie stawił się na ślubie ojca i macochy^[76]. Pod koniec roku wydał singiel „Are You Lonesome Tonight?”^[77].

W tym samym czasie powrócił także do grania w filmach, do czego nakłonili go menedżerowie, upatrując w tym dużych zysków ze względu na duże zainteresowanie artystą wśród nastoletnich widzów^[74]. W listopadzie 1960 premierę miał Żołnierski blues, w którym Presley zagrał – kolejną w swojej filmografii – główną rolę^[78]. Choć produkcja okazała się komercyjnym sukcesem, Presley aspirował do grania w ambitniejszych produkcjach^[78]. Wykreował poważniejsze role w Płonącej gwieździe (1960) i Dzikusie z prowincji (1961), jednak oba filmy okazały się sprzedażowymi i artystycznymi klapami, dlatego agenci Presleya ponownie zlecali mu mniej wymagające role, co zniechęciło artystę do pracy oraz występowania na dużym ekranie i nagrywania kolejnych ścieżek dźwiękowych^[79]. Kolejny sukces przyniosła mu rola w Błękitnych Hawajach (1961)^[80] oraz album z ścieżką dźwiękową do filmu, który promował singlem „Can’t Help Falling in Love”. Z powodu kontynuowania kariery filmowej zaprzestał grania koncertów^[74]. Ostatni występ przed prawie ośmioletnią przerwą dał 26 marca 1961 w Pearl Harbor, a dochód z koncertu przekazał Funduszowi Pamięci Poległych na „USS Arizona”^[81].

Przez następne kilka lat grał główne role w kolejnych mało ambitnych produkcjach, do których często nagrywał także ścieżki dźwiękowe. W marcu 1962 pojawił się w filmie Doścignąć marzenie^[82], a miesiąc później wydał minialbum pt. Follow That Dream z piosenkami z produkcji. W czerwcu wydał album studyjny pt. Pot Luck^[83], a z promującym płytę singlem „Kiss Me Quick” dotarł do pierwszego miejsca na liście UK Singles Chart, choć przepadł we własnym kraju, zajmując zaledwie 34. miejsce na liście Hot 100^[84]. W drugiej połowie 1962 premierę miał jego singiel „She’s Not You” oraz dziesiąty film w dorobku – Kid Galahad, ponadto wydał singiel „Return to Sender” z następnego filmu — Dziewczyny! Dziewczyny! Dziewczyny!, do którego nagrał ścieżkę dźwiękową (zajęła trzecie miejsce na liście Billboard 200)^[83]. W pierwszej połowie 1963 wystąpił w filmie Co się zdarzyło na Targach Światowych, do którego nagrał ścieżkę dźwiękową promowaną singlem „One Broken Heart for Sale”; utwór zajął drugie miejsce na liście przebojów Hot 100^[85]. Wydał także singiel „You’re the Devil in Disguise”, który dotarł do trzeciego miejsca na amerykańskiej liście przebojów^[68]. W drugiej połowie roku wydał album pt. Elvis Golden Records Vol. 3 oraz wystąpił w filmie Zabawa w Acapulco, do którego nagrał soundtrack pt. Fun in Acapulco^[68]. W marcu 1964 premierę miał film Kochający się kuzyni, a w kolejnym miesiącu nagrana do niego ścieżka dźwiękowa pt. Kissin’ Cousins oraz film Miłość w Las Vegas, który był promowany przebojem „Viva Las Vegas”^[86]. W drugiej połowie roku wydał singiel „Ain’t That Loving You Baby”, a w kinie ukazał się film Wagabunda wraz ze ścieżką dźwiękową^[87].

W 1965 premierę miały kolejne trzy produkcje z Presleyem: Szczęśliwa dziewczyna (wraz ze ścieżką dźwiękową), Połaskotaj mnie i Harum Scarum (wraz z soundtrackiem), który uznawany jest przez krytyków za najgorszy film artysty^[88]. W tym samym roku wydał album pt. Elvis for Everyone zawierający piosenki niefilmowe nagrane przez niego w latach 1954–1964^[89]. W 1966 ukazały się kolejne filmy z Presleyem: Frankie i Johnny (wraz ze ścieżką dźwiękową), Podrap mnie w plecy (z albumem pt. Paradise, Hawaiian Style) i Sposób na spędzanie czasu (z płytą pt. Spinout)^[90]. W 1967 zagrał główne role w filmach: Wielkie kłopoty, Łatwo przyszło, łatwo poszło i Piknik, do których tradycyjnie nagrał także ścieżki dźwiękowe (zatytułowane, kolejno: Double Trouble, Easy Come, Easy Go i Clambake)^[91]. W tym samym roku wydał także album gospelowy pt. How Great Thou Art, za którą otrzymał nagrodę Grammy za najlepsze wykonanie pieśni religijnych^[92]. W 1968 wydał album pt. Elvis Gold Records Vol. 4, a do kin trafiły kolejne filmy z udziałem Presleya: Trzymaj się z daleka, Joe, Wyścigi i Tylko ją kochaj^[93]. Ostatni z filmów promował m.in. swoją interpretacją przeboju „A Little Less Conversation”^[94], która stała się przebojem.

O ile pierwsze filmy z udziałem Presleya cieszyły się dużą popularnością i uznaniem krytyków, ostatnie nie wzbudziły już większego zainteresowania widzów oraz otrzymywały chłodne recenzje^[95]. Do 1968 artysta zagrał łącznie w 31 filmach^[96]. By wytrwać w napiętym harmonogramie pracy, między kolejnymi zdjęciami zażywał leki pobudzające^[68